دانشمندان در یک کنفرانس مطبوعاتی و در Astrophysical Journal اعلام کردند: منظومه‌ی شمسی مادامی که در کهکشان حرکت می‌کند٬ دنباله‌ای در‌هم‌پیچیده و طولانی را به دنبال خود می‌کشد. این دنباله انبوهی از ذرات باردار به شکل یک گلِ شبدر است که میلیون‌ها کیلومتر گسترده شده است.
این کشف٬ از داده‌هایی حاصل شده که توسط جستجوگر مرزهای بین ستاره‌ای یا IBEX (ماهواره‌ای که در سال ۲۰۰۸ راه‌اندازی شده است) جمع‌آوری شده‌اند. این ماهواره مسیر اتم‌های پرسرعتی که منشا آن‌ها حومه‌ی منظومه‌ی شمسی است را ترسیم می‌کند. این مسیرها پیش از آن ترسیم می‌شوند که این ذرات ضربه‌های به سمت داخل ناشی از برخورد با ذرات بارداری که از خورشید می‌آیند را تجربه کنند. نحوه‌ی توزیع این اتم‌ها به محققان این امکان را می‌دهد تا از مرزهای هلیوسفر نقشه‌برداری کنند؛ حبابی شامل سیارات و دیگر موادی که در منظومه‌ی شمسی وجود دارد و به شکل مستمر توسط ذراتی که از خورشید به بیرون می‌جهند متورم می‌شود.
منظومه‌ی شمسی (چنان‌که در شکل نشان داده شده) جریانی از ذرات باردار را پشتِ سر خود می‌کشد.
مقطع این دنباله شبیه یک گل شبدر چهاربرگ است که دو تای آن انبوهی از ذرات خورشیدی است که با سرعت کم حرکت می‌کنند و دوتای دیگر از ذرات با سرعت بالا تشکیل شده است. همچنین این داده‌ها از مسطح شدن و پیچ‌خوردن این گل‌شبدری توسط میدان‌های مغناطیسی کهکشانی پرده برمی‌دارد. این میدان‌ها٬ میدان هایی هستند که بر روی خورشید و در طول کهکشان راه شیری با سرعتی در حدود ۸۴۰۰۰ کیلومتر بر ساعت غرش می‌کنند؛ شبیه میدان‌های مغناطیسی که باعث واپیچش روبان‌هایی از ذرات باردار دورتادورِ لبه‌ی هلیوسفر می‌شود.
به بیان دیوید مک‌کوماس (David McComas) از موسسه‌ی تحقیقاتی جنوب‌غرب واقع در سن آنتونیو (San Antonio)٬ هرچند تیم IBEX قادر به تعیین طول دقیق این دنباله نبوده، اما آن را در حدود ۱۵۰ میلیارد کیلومتر و یا ۱۰۰۰ برابر فاصله‌ی بین زمین و خورشید تخمین می‌زند. این تیم همچنین طرح‌هایی دارد که به چگونگی تغییر شکل این دنباله با افول فعالیت خوشیدی می‌نگرد.
مشاهده‌ی «دُم» منظومه‌ی شمسی